‘You don‘t know what you‘ve got untill ...’

12 maart pakten we onze spullen in: we gaan thuiswerken. Met laptop, een hoop mappen en een tweede scherm onder de arm naar huis. We gaan dit gewoon doen, we zijn dit toch al gewend. Maar het valt toch wel tegen: geen ligstoel in de kamer dus. Het is hectisch en drukker dan normaal. Naast de lopende werkzaamheden, is het aanpassen en inspelen op de nieuwe realiteit. Nu scholen verplicht zijn om online les te geven wil de Open Universiteit natuurlijk graag haar expertise op dit gebied delen. Met gratis online college’s over didactiek. Daarnaast gaat de dienstverlening naar onze studenten gewoon door en zijn wij stand-by om vragen te beantwoorden.

Maar ook werken met vier personen in één huis, het is een uitdaging. Het huis is inmiddels opgedeeld in compartimenten met elk een eigen online vergadersysteem. Met briefjes ‘Niet storen – in overleg op deuren’ en het vriendelijk verzoek niet onverwacht binnen (= in beeld) te komen. Inmiddels is wel duidelijk dat de impact van het coronavirus enorm is. Niets is meer vanzelfsprekend. Een spontane ontmoeting, een omhelzing en wat gekkigheid, het mag niet meer of is ronduit gevaarlijk. Niet meer even samen koffiedrinken, niet meer gauw een paar boodschappen halen. Een overdaad aan cijfers en informatie en soms een verontrustend inkijkje in het dagelijks werk van de medewerkers in de zorg. Hoe houden zij dit vol? Welke keuze moeten zij maken? We legden deze vragen voor aan Inge van Seggelen-Damen, docent Arbeids- en Organisatiepsychologie.

Maar naast vragen als, hoe lopen we elkaar niet voor de voeten in huis, ook zorgen. Heb ik straks nog een baan? Hoe moet het met vader in het verpleegtehuis? En de stage in het ziekenhuis dan? In het licht van de vele slachtoffers natuurlijk allemaal relatieve problemen. We mogen niet klagen en gaan door, zo goed en kwaad als het kan. En over relativeren gesproken, toch beginnen ook positieve zaken op te vallen: het mooie weer, de tuin die begint uit te lopen, de dagelijkse wandeling en vreemde mensen die spontaan roepen ‘Tot morgen’. En nog een ding dat me tot nu toe al lang niet meer gelukt is: we eten elke avond samen ... want niemand kan ergens naar toe! En dat is ook bijzonder.

Sterkte allemaal, wees voorzichtig.

Een virtuele knuffel van een redacteur in het achterkamertje