modulair
Artikel: Buddyprogramma
Leestijd: 2 min | Tekst: Silvia van de Put Fotografie: Marloes Terhorst
With a little help from my buddy…
05
The Beatles wisten het, Joe Cocker wist het ook. Met een beetje hulp van een ander, gaat het allemaal nét wat makkelijker. In september 2022 zijn we gestart met de pilot buddyprogramma voor studenten met een functiebeperking: de ene student helpt de andere student op weg. Het aantal aanmelders overtrof alle verwachtingen. Voor de pilot werden dertig koppels zorgvuldig ‘gematcht’. De pilot wordt binnenkort geëvalueerd. Vier deelnemers vertellen alvast.
Match 1: Manon en Nick
Manon
Manon
Manon Schuren (30) doet een premaster Gezondheidspsychologie. Ze werkte als begeleider van mensen met autisme, toen ze in 2020 vanwege een depressie moest stoppen met werken én met haar studie aan de Open Universiteit. Toen ze haar studie vorig jaar weer wilde oppakken, lukte het haar niet: ‘Heel frustrerend. Toen ik over het buddyprogramma las, dacht ik meteen ‘dat is iets voor mij!’ Nick, mijn buddy, denkt nu met mij mee over een planning die voor mij wel haalbaar is. Dat maakt voor mij alle verschil: mijn werktempo gaat omhoog, er is overzicht en dat geeft meer rust. Mijn eerste vak heb ik netjes volgens planning afgerond, met nog een goed cijfer ook! Eén keer per week, op dinsdagavond, hebben Nick en ik een vaste afspraak en soms hebben we tussendoor ook even contact via Whatsapp. Ik denk dat ik ondertussen wel voldoende tips & tricks heb gekregen om het zelf weer op te pakken. De planning van de Open Universiteit voor de master is nu nog te hoog gegrepen, dus ik kijk samen met Nick naar een planning die voor mij wél realistisch is. Of ik zelf nog eens buddy ga worden van iemand? Misschien wel ja, ik weet immers uit ervaring hoeveel verschil dat kan maken.’
Nick
Nick Bannink (30) werkt als recruiter bij Thales en is bezig met het afronden van zijn master Managementwetenschappen met uitstroomprofiel duurzaam HR-management. Het buddyproject sluit naadloos aan bij zijn studie - hoe houd je medewerkers inzetbaar? -, maar dat was niet de enige reden om zich aan te melden: ‘Ik vind het interessant voor mijn eigen ontwikkeling maar het is ook gewoon fijn dat je iemand kunt helpen. De tijdsinvestering is beperkt, een half uur tot een uur per week. Ik help Manon door samen te kijken hoe zij de studieload zo kan opdelen, dat het voor haar goed te overzien is. Dat ze het vak waarmee we begonnen zijn tot een goed einde heeft weten te brengen, is natuurlijk fantastisch. Dáár doe je het voor! De begeleiding van de OU vond ik erg goed, ook voor de buddy’s. Je kunt altijd bij één van de begeleiders aankloppen: als het goed gaat, maar ook als het niet zo goed gaat. Wat ik heel sterk vond, was dat ze duidelijk vertelden waar de grens ligt: je wordt buddy en geen psycholoog.’
‘Het leek me vooral fijn om iemand te hebben om op terug te kunnen vallen’
Match 2: Esther en Miriam
Esther
Miriam
Miriam Bonneur (57, praktijkondersteuner GGZ bij een huisartsenpraktijk en bachelorstudent Psychologie): ‘Ontzettend goed dat de Open Universiteit dit oppakt. Niet iedereen in het leven krijgt immers dezelfde mogelijkheden en kansen. Door te luisteren naar iemands verhaal, mee te denken over planning en aanpak hoop ik een steuntje in de rug te kunnen geven, waardoor het wél lukt om de studie te volgen en te voltooien. Ook een kwestie van gelijke kansen dus. Esther heeft aangegeven dat het haar vooral om het contact gaat, dus zo zijn wij het gesprek in gegaan: al pratend is het soms ook doorvragen en stilstaan bij dingen. De verleiding kan er wel eens zijn, maar ik let er heel bewust op dat ik niet in de hulpverlenersrol stap. Wel vragen stellen en vooral het initiatief bij de ander laten liggen. De tijdsinvestering valt erg mee, ook omdat het veel via de telefoon of via zoom gaat. Als buddy kun je echt het verschil maken, zo fijn dat je even naast iemand kunt staan.’
Esther
De laatste keer dat Esther (29, in september 2022 begonnen met de bachelor psychologie) met school en leren bezig was, was voor haar HAVO-examen in 2012. Daarom - en omdat haar geheugen en concentratie door PTSS sterk achteruit gegaan zijn - heeft ze zich aangemeld voor het buddytraject. ‘Ik vond het moeilijk om mijn hulpvraag te formuleren, het leek me vooral fijn om iemand te hebben om op terug te kunnen vallen. Met Miriam was er meteen een klik, erg fijn. Het tempo van de studie lag vanaf dag één meteen heel erg hoog. Ik was zo bang om achterop te raken, dat ik bijna 24/7 met de studie bezig was. Miriam heeft me doen inzien dat dat geen gezonde situatie was en stelde voor om een schema te maken met ook tijd voor pauzes en wandelingetjes. Zij heeft mij ook geholpen door te visualiseren hoe het er bij de tentamens aan toe ging: zo groot zijn de ruimtes, zoveel mensen zijn er, zo verloopt het, je krijgt potlood en papier en oordoppen… Ik heb een tijdje geen contact met Miriam gehad omdat er in mijn leven sinds december een paar heel nare dingen zijn gebeurd. Zo heb ik op het moment geen vaste woonruimte meer. Toch ronden we het buddytraject binnenkort samen af met een afsluitend gesprek. Ik zit aardig in de flow wat school betreft en ik heb er vertrouwen in dat het wel goed komt. Mede dankzij Miriam.’
Meer informatie over het buddyprogramma en studeren met een functiebeperking kun je vinden in mijnOU.
Tekst: Silvia van de Put | Fotografie: Marloes Terhorst