modulair
Rubriek: De Student
Leestijd: 3 min | Tekst: Fred Meeuwsen | Fotografie: Peter Strelitski
02
Ik ben een ander mens geworden
Sandy Heylen is een gevoelsmens, ze noemt zichzelf ‘hoog sensitief’. Dit leidde bij haar tot een burn-out en een depressie. Maar ze kwam er weer uit, mede dankzij de studie, Gezondheidspsychologie. ‘Ik wil mijn ervaringen en kennis inzetten om mensen, vooral jongeren, te helpen een gezond leven te leiden en mentaal weerbaar te worden.’
We spreken elkaar via een videoverbinding. Sandy (34) zit thuis, in Lier, in de provincie Antwerpen. Ze heeft een grote koptelefoon op. Soms is ze door de ietwat haperende verbinding wat moeilijk te verstaan, het Vlaams is ook wennen. Ze zit tegen het eind van haar studie Gezondheidspsychologie, de masterscriptie is het laatste onderdeel. Het onderzoeksplan is zo goed als af. Ze heeft er zin in. ‘Ik heb door de studie ervaren dat ik onderzoek enorm leuk en interessant vind. Het geeft me energie. Nooit gedacht dat ik het zo boeiend zou vinden.’ Sandy gaat onderzoeken hoe professionals binnen de hulpverlening digitale tools inzetten om jongeren die zich niet goed in hun vel voelen te ondersteunen. Dat doet ze vanuit haar werk, bij het Vlaams Instituut Gezond Leven. Het online platform van de website noknok.be, dat professionals kunnen inzetten in de jeugdondersteuning, is daarbij leidend. ‘Ik hoop eind dit jaar klaar te zijn, en wie weet kan ik daarna een eigen praktijk als psycholoog beginnen of wordt m’n tijdelijke contract bij mijn huidige werkgever omgezet in een vast. Dat zou ook fijn zijn.’
Ook dat ik de eerste in de familie was die ging studeren maakte me onzeker, ik kon me niet aan iemand in mijn nabijheid spiegelen.’
#DenkOpen
Onverwerkte trauma’s
Sandy is, zo zou je kunnen zeggen, een ervaringsdeskundige. Een jaar of zes terug belandde ze in een burn-out, gevolgd door een depressie. In haar werk, het begeleiden van vrijwilligers binnen de culturele sector, voelde ze zich niet ‘happy’, maar ze wist ook niet wat ze eigenlijk wel wilde. ‘Ik zag geen reden meer m’n bed uit te komen. En dat ging van kwaad naar erger. Emotioneel was ik aan het sterven. Ik worstelde, zo bleek, ook met onverwerkte trauma’s, vooral de scheiding van m’n ouders speelde me parten. Op advies van een kennis deed ik een week lang een stilteretraite in een klooster. Daar kwam ik mezelf keihard tegen. Gelukkig kon ik er toen met enkele zusters van het retraitecentrum over praten. Dat waren verhelderende gesprekken. Dat werd een soort ommekeer. Ik ging me prettiger voelen, leerde m’n grenzen kennen en stellen, ook daar ging ik nogal eens overheen.’
En het gaf ook een inzicht in wat ze eigenlijk wilde: mensen inspireren om gezond te leven en dan vooral aandacht voor het mentale gedeelte. Een studie moest voor de nodige verdieping en kennis zorgen. Het werd Gezondheidspsychologie aan de Open Universiteit. ‘Juist het afstandsonderwijs en zelfstudie trokken me aan, het zal wellicht duidelijk zijn dat ik niet zo van de grote groepsbijeenkomsten ben. En aan de OU kun je Gezondheidspsychologie studeren, bij de Belgische universiteiten ligt de nadruk vooral op klinische psychologie.’ De studie liep best wel lekker, de online leeromgeving was duidelijk en helder. En ze werd lid van een studentenvereniging, om toch zo af en toe medestudenten te zien. Na zo’n ontmoeting zocht ze de stilte op.
‘Ik heb door de studie ervaren dat ik onderzoek enorm leuk en interessant vind. Het geeft me energie. Nooit gedacht dat ik het zo boeiend zou vinden.’
'Ik heb het nooit gedaan, dus denk dat ik het kan'
Pipi Langkous
Tijdens de masterstage bij het Vlaams Instituut Gezond Leven komt ze zichzelf opnieuw tegen. Ze ziet op tegen de ‘geleerde professionals’ om haar heen. Maakt zich klein. Onzekerheid steekt de kop op, ze mag van zichzelf geen fouten maken. Maar gelukkig durft ze zich, als het allemaal te veel wordt, wel kwetsbaar op te stellen en gaat ze erover praten. Collega’s en stagebegeleider bieden een luisterend oor. ‘Gaandeweg kwam naar boven dat ik erg veel last had van een opmerking van een leerkracht op de middelbare school. Zij zei dat ik dom was. Dat heeft me onbewust heel lang parten gespeeld. Ook dat ik de eerste in de familie was die naar de universiteit ging maakte me onzeker, ik kon me wat dat betreft niet aan iemand in mijn nabijheid spiegelen.’ Het openstellen werkte net als de hulp van een psycholoog. ‘Ik heb me het motto van Pipi Langkous eigen gemaakt: “Ik heb het nooit gedaan, dus denk dat ik het kan”, en ook: “Feel the fear and do it anyway” van Susan Jeffers. Die mantra’s helpen me. Tijdens mijn stage heb ik zo mijn angst durven doorvoelen en kunnen concluderen dat ik slim genoeg en capabel ben om te studeren en tussen professionals te werken. Dat besef heb ik verinnerlijkt.’
Een vaste dagelijkse structuur is daarbij voor Sandy een noodzaak, daar heeft ze baat bij. Zeker ook in deze coronatijd. Twee keer per dag mediteert en wandelt ze, vaak op vaste tijden. Stilte en rust zijn belangrijk. En ze heeft vrienden die elkaar versterken, die geen negatieve energie kosten. Nee, het gaat best wel lekker met Sandy. ‘Ik durf en kan zeggen dat ik sinds m’n stage een ander, gelukkiger mens ben geworden. En ook als professional ben ik gegroeid. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ik weet dat niets zomaar komt, en dat je om iets te bereiken, hard moet werken. Het zijn clichés, maar o zo waar.’