Afgelopen weekend werd ik 40. ‘Nog hartstikke jong!’ riep mijn sociale omgeving opbeurend. Klopt, maar niet meer piep en dat is maar goed ook. Want als ik bedenk wat er allemaal is gebeurd in die afgelopen 40 jaar, dan kun je rustig stellen dat het - zonder te diep op persoonlijke details in te gaan - turbulente jaren waren. In die 40 jaar heb ik leren lopen, leren praten, leren ruziemaken. Ik leerde voor mezelf opkomen, hoe liefdesverdriet voelt, wat er gebeurt als je zonder te kijken tegen een muurtje rent. De saxofoon werd mijn uitlaatklep en dieren leerden me geduldig te zijn. Ik leerde dat je je best moet doen op school en hard moet werken voor goede punten. Ik maakte keuzes in studierichting, al dan niet de juiste. En ik leerde op eigen benen staan, in de breedste zin van het woord.

Toevallig ben ik precies even oud als onze universiteit. De jongste van Nederland, maar zéker volwassen! Niet voor niets zijn we ook dit jaar door onze studenten weer gekozen als tweede universiteit van Nederland in de Nationale Studenten Enquête. Als je je bedenkt hoe de Open Universiteit is gegroeid vanaf de uitreiking van de eerste gedrukte cursus door Koningin Beatrix tot hoe er nu via allerlei online systemen op rap tempo wordt gestudeerd en gecommuniceerd…. Dan mag je de afgelopen 40 jaar met een gerust hart als ‘turbulent’ bestempelen.