modulair
Rubriek: De Alumnus
Leestijd: 2 min | Tekst: Rik Peters | Fotografie: Jasper Hof
Marjolein Baljon
‘Ik liet me niet tegenhouden, want ik moest en ik zou die mastertitel halen!’
03
Een volhouder. Zo mag je Marjolein Baljon (54) uit Den Haag wel noemen. Ze worstelde met een pittige ziekte én met een pittige studie… maar ze kwam twee keer als winnaar uit de bus.
Interessant!
Het verhaal begint met een vonk van interesse. Omdat een van haar vier kinderen begon te puberen, las Marjolein in 2013 het boek Het puberende brein van Eveline Crone, tegenwoordig hoogleraar neurocognitieve ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit Leiden. Al snel raakte ze gefascineerd door hersenontwikkeling, door hormonen, door menselijk gedrag. Daardoor dacht ze terug aan haar hbo-opleiding Personeel en Arbeid, waarbij ze psychologie altijd al het leukste vak had gevonden. Na wat belletjes en online speurwerk kwam Marjolein terecht bij de Open Universiteit. Ze twijfelde niet, maar schreef zich gewoon in.
Wat is jouw wens voor de Open Universiteit?
'Van harte gefeliciteerd met het 40-jarig jubileum! Ik wens dat de toewijding aan kwalitatief hoogstaand en toegankelijk onderwijs nog vele jaren mag voortduren. Tevens hoop ik dat jullie blijven innoveren en inspireren, zodat studenten hun dromen kunnen blijven verwezenlijken. Op naar nog vele succesvolle jaren.'
‘Ik volgde de bachelor Psychologie, de premaster én de master Levenslooppsychologie,’ vertelt Marjolein nu. ‘Het mooie aan Levenslooppsychologie is dat die mastervariant zich niet op één specifiek onderwerp of één specifieke doelgroep focust. De opleiding en de onderzoeksprogramma’s richten zich juist op het bevorderen van welbevinden tijdens de héle levensloop. Daardoor leer je over jongeren, over ouderen, over ontwikkeling, over seksuologie, over coaching en over noem-het-maar-op. Die brede range vond ik erg aantrekkelijk. Bovendien geeft zo’n aanpak je veel tools om later als psycholoog mensen ook écht te kunnen helpen.’
Ziekte
Maar toen ging het mis. ‘Op de dag dat ik mijn eerste mastertentamen moest doen, kreeg ik te horen dat ik borstkanker had,’ vertelt Marjolein. ‘Ik was lamgeslagen. Op dat moment is niets nog belangrijk, behalve gezond worden. Ik moest dus terug naar mijn basis, rusten, herstellen. Daarom heb ik een paar maanden niet gewerkt en niet gestudeerd. Gelukkig sloeg de behandeling aan. Inmiddels ben ik bijna vijf jaar kankervrij en ik heb er vertrouwen in dat de ziekte niet terugkomt. Maar dat tentamen heb ik dus nooit bereikt…’
‘Ik heb niet zo lang gestudeerd om het nu nog op te geven’
Na de behandeling wilde Marjolein echter zo snel mogelijk herbeginnen. ‘Zodra het kon, pakte ik de draad weer op,’ zegt ze. ‘Ik dacht bij mezelf: Ik heb niet zo lang gestudeerd om het nu nog op te geven. Daarom ben ik gewoon opnieuw gestart met werken en gewoon opnieuw gestart met studeren. Als ik die ziekte de baas kon, kon ik die opleiding ook de baas. Ik liet me niet tegenhouden, want ik moest en ik zou die mastertitel halen. En ik ben er trots op dat dit is gelukt!’
Werk en familie
‘Ik combineerde mijn studie aan de Open Universiteit met een parttimebaan,’ vertelt Marjolein nog. ‘Ik werkte als hr-adviseur bij het Netherlands Institute for Multiparty Democracy in Den Haag. Dat is een internationale organisatie die politieke programma’s opzet voor landen met nieuwe en in ontwikkeling zijnde democratieën. Als hr-adviseur hield ik me bezig met het hele pakket: contracten, arbeidsvoorwaarden, ontslagen, reorganisaties, ziekteverzuim, beleid. In die functie kwam ik ook mensen tegen met problematieken – variërend privéproblemen tot werkconflicten – en kennis van psychologie helpt echt om de gesprekken daarover goed te voeren.’
Tijdens het hele proces kreeg Marjolein steun van haar familie. ‘Maandag en vrijdag waren vaste studiedagen,’ vertelt ze. ‘Ik ging eerst sporten – zodat het brein goed doorbloed was – en daarna studeren. Het online onderwijs was prettig, omdat je daarbij zelf je leermomenten kon plannen. Maar ook dan moet je familie je helpen. Als ik weer eens aan het blokken was, dan nam mijn echtgenoot alles van mij over, terwijl hij het ook altijd druk heeft. En ik mocht vaak de slaapkamer van een van mijn kinderen gebruiken als studieplek, omdat daar een groot bureau stond.’
‘Soms was het afzien’
Al met al was het een uitdaging. ‘Soms was het afzien,’ lacht Marjolein. ‘De ziekte was natuurlijk niet makkelijk. Maar ook de opleiding vroeg veel van me. Gelukkig vond ik de stof gewoon razend boeiend. Ik vond het altijd leuk om in een nieuw boek te duiken of met een nieuw vak te beginnen. Natuurlijk ging niet alles over rozen, maar als je het écht wilt en als je het écht interessant vindt en als je écht van volhouden weet, dan kan niets je tegenhouden. Dat bewijst mijn verhaal wel.’
Ook een tip!
‘Ik denk dat er beter gecommuniceerd kan worden over eisen en voorwaarden, zowel voor de opleiding als voor het werkveld. Zelf had ik gelukkig een brede bachelor gedaan voordat ik aan de premaster begon – want ik vermoed dat je daar anders makkelijk tekort kunt schieten. Bovendien kun je na de studie pas als basispsycholoog gaan werken indien je eerst een zogenaamde logo-verklaring hebt aangevraagd, maar dat kun je alleen doen als je opleiding en je vakken aan bepaalde voorwaarden voldoen – en ik weet niet of alle studenten dat doorhebben. Volgens mij kan de Open Universiteit dit soort zaken wel helderder voor het voetlicht brengen.’