modulair
Rubriek: De Student
Leestijd: 3 min | Tekst: Silvia van de Put | Fotografie: Sandra van Watermeulen
‘Ik geloof in het volgen van mijn pad’
07
Liekes verhaal gaat over keuzes maken. Het knaagde al langer. Vragen die we ons allemaal wel eens stellen: waar word ik nou echt gelukkig van? Waar voel ik me thuis? In 2017 vertrok ze uit België om in Gambia als manager van een health center te gaan werken. Terugkijkend noemt ze de daaropvolgende 2½ jaar de gelukkigste tijd van haar leven. Corona deed de verpleegkundige/hoofdverpleegkundige/manager terugkeren naar België. Nu lonkt weer een nieuw avontuur. Lieke wordt ondernemer in de preventieve gezondheidszorg. In Madrid!
2017: Gambia
Een weekje vakantie met haar zus was voldoende: ter plekke werd Lieke verliefd op het land en op de mensen. Terug in België besloot ze de optie ‘wonen en werken in Gambia’ serieus te onderzoeken. Ze nam alle overuren op en draaide een maand lang als vrijwilliger mee bij het health center in Jiboro. Na die maand kreeg ze een baan aangeboden en wist ze het zeker: dit wil ik echt gaan doen. Terug in België volgde een tegenvaller: als ze haar huis nu zou verkopen, zou dat met flink verlies zijn. Werd het uitstel? Afstel? ‘Ik vertrouw op gebeurtenissen of mensen die op mijn pad komen. Die komen er niet voor niets. Gambia kwam op mijn pad, het aanbod om er te gaan werken ook. Met het huis is het ook goed gekomen: na weer een volgend bezoek aan Gambia kreeg ik op de terugreis via de telefoon toch nog een goed bod op mijn huis. Toen wist ik het zeker: dit móet ik gewoon gaan doen.’
Goede tijden, pittige tijden
Gambia heeft een warm plekje in Liekes hart. ‘Het is een van de vijf armste landen in de wereld. Mensen hebben er niet veel, maar toch is het daar veel minder ‘ieder voor zich’. Het zijn de mensen, de cultuur, daar werd ik gelukkig van.’ Met een Gambiaans salaris zat een ‘expatflatje’ er bepaald niet in en was het vooral rijst dat de pot schafte. ‘Ik woonde bij een Gambiaans gezin in huis, kookte en at met hen samen, ging met het openbaar vervoer naar mijn werk. Ik gedroeg me als één van hen en niet als ‘die blanke die het hier wel even komt vertellen’, dat maakte het iets gemakkelijker om geaccepteerd te worden.’ Goede tijden, gelukkige tijden, maar ook bij vlagen triest en zwaar. ‘Het is oprecht ook een ‘struggle’ voor mezelf geweest. Mijn westerse lijf had niet voldoende aan een dieet van vooral rijst en begon te protesteren.’
2020: terug naar België
Half maart 2020 keerde Lieke vanwege corona terug naar België: met pijn in haar hart en stevig ondervoed bovendien. Ze kon er meteen aan de slag als coördinator ouderenzorg in een zorgcentrum in Peer waar ze zaten te springen om mensen. Op dat moment waren de raambezoekjes al ingevoerd en amper een week na haar eerste werkdag was het raak en volgde er een stevige corona-uitbraak. Alleen al over die tijd kan ze een boek schrijven. Als enige niet-gevaccineerde - ‘Ik volgde opnieuw mijn gevoel’ - was ze een buitenbeentje. Tegelijkertijd heeft ze ook ervaren dat het ‘samen in de misère zitten’ kennelijk een band schept: ze maakte er vrienden voor het leven.
'Gelukkig heb ik een goede mentor, waarmee het fijn sparren is'
Wikken en wegen: aan de studie
Terug naar Afrika was lange tijd het primaire doel. Maar dan wel anders. Een baan bij een NGO, met een westers salaris, zou één van de manieren zijn. Maar dan werd er wel minimaal een universitaire masteropleiding gevraagd. En zo kwam de Open Universiteit en de master Managementwetenschappen in beeld. Lieke overwoog andere Afrikaanse landen zoals Tanzania als alternatief. Ze wikte en woog de voor- en nadelen van wonen en werken in Afrika tegen elkaar af. En besloot uiteindelijk om haar heil elders te gaan zoeken: ‘De nadelen van Afrika kunnen me parten gaan spelen.’
2024: naar Spanje
Waar in Europa vind je de warmte en de cultuur van Afrika? Lieke kwam uit op Portugal of Spanje. ‘Omdat vrienden in Madrid me een mooi aanbod deden van co-housing, werd het Spanje. Mijn werk kan ik prima vanuit Madrid doen, voor zowel de Belgische als de Spaanse markt.’ En zo vertrekt Lieke - ‘Het dorpsmeisje’ - naar de grote stad. Opnieuw op avontuur, opnieuw haar gevoel volgend. Nee, de master is nog niet afgerond. De thesis over marketing in de gezondheidszorg en dan vooral over netwerken in de preventieve tak moet nog geschreven worden. Die bagage kan ze de komende tijd goed gebruiken. ‘Gelukkig heb ik een goede mentor, waarmee het fijn sparren is.’ Op naar Spanje! Adios!